|
||||||||
“ Walter Trout on a mission to uncover lesser known blues songs, Singer-songwriter & blues gitarist Walter Trout zegt zelf beïnvloed te zijn door drie gebeurtenissen: 1) de eerste LP van Bob Dylan, 2) het optreden van The Beatles op 9 februari 1964 tijdens de Ed Sullivan Show op CBS en 3), het voor het eerst luisteren naar Paul Butterfield (1942-1987), “de gitarist die alles veel sneller speelde dan al de anderen…”. Op twaalfjarige leeftijd krijgt Walter een gitaar van zijn broer en gaat zijn trompet voor goed de plank op. In zijn eerste (school)bandjes speelt de jonge Trout echter geen gitaar, maar mondharmonica. Als Trout zestien jaar is, verhuist hij van Atlantic City, naar New Jersey en krijgt hij de gelegenheid om (vier jaar lang) als gitarist in de band van Louisiana Red aan de slag te gaan. In 1973 verhuist Trout naar Los Angeles, waar hij een aantal jaren in diverse clubbands speelt. In deze periode doet hij ook veel ervaring op bij artiesten als John Lee Hooker, Joe Tex en Percy Mayfield. In 1979 wordt hij gitarist bij Canned Heat. Vijf jaar speelt hij in die band, tot hij in 1984 kennismaakt met John Mayall en in zijn band The Bluesbreakers gaat spelen. Ook in deze band speelt hij vijf jaar. Wanneer hij op een avond in 1989 de zangpartij van John Mayall (die ziek is) overneemt, trekt hij de aandacht van een kleine Deense platenmaatschappij, die hem voorstelt met een eigen band te beginnen en om in Scandinavië te gaan touren. Trout stelt in 1989 zijn eigen band, de Walter Trout Band samen, met Jimmy Trapp (bas), Daniel “Mongo” Abrams (Hammond) en Leroy Larson (drums). Ze toeren door Scandinavië en debuteren in 1990 met ‘Life In The Jungle’. Trout’s album-lijst is ondertussen héél lang geworden. Dit zijn enkele “highlights” c.q. “opvallende” feiten: het tweede album ‘Prisoner Of A Dream’ [1991] is het eerste echte studioalbum van de band / ‘Breaking The Rules’ [1995], het zesde studio album, werd geproduced door Trout zelf, omdat hij nu alle touwtjes in handen wil hebben en om de ”echte” Walter Trout sound op het album te krijgen / ‘Positively Beale Street’ [1997] werd opgenomen in Memphis,TN, samen met producer Jim Gaines (Stevie Ray Vaughan, Huey Lewis & The News, Steve Miller) / ‘Livin' Every Day’ [1999] werd ook in Memphis, TN, samen met producer Jim Gaines opgenomen. Voor het eerst is Paul Hallestad, de nieuwe Hammond speler te horen én is de groepsnaam veranderd in Walter Trout & the Free Radicals. De naam wordt aanvang 2001 veranderd (omdat er in Amerika al een band die naam heeft) in Walter Trout & the Radicals / op ‘The Distance’ [2001] is Paul Hallestad vervangen door Bill Mason. Ook Persley verlaat de band en Bill Mason is vervangen door Sammy Avila. Wess Johnson wordt even de nieuwe drummer, maar wordt in april 2002 vervangen door Joey Pafumi / ‘Deep Trout: The Early Years of Walter Trout’ [2005] een album met nummers uit het begin van zijn solo carrière, toen hij nog onder contract stond bij het Provogue label. Een bijzonder nummer is een oude opname uit 1973 van het nummer “So Sad To Be Lonely”, waarin Trout zingt en gitaar speelt met zijn toenmalige band / ‘Unspoiled By Progress - 20 Years Of Hardcore Blues’ [2009] / ‘Common Ground’ [2010] / het politiek getinte ‘Blues For The Modern Daze’ [2012] / ‘The Blues Came Callin'’ [2014] & ‘Battle Scars’ (zijn negentiende bij Provogue en, volgens kenners, zijn nu al drieënveertigste album / na zijn levertransplantatie in 2014, schijnt veel leed geleden te zijn. ‘Battle Scars’ is een album waarin hij herboren lijkt en met zijn songwriting dieper wil gaan / Provogue #20 keeg de naam ‘We’re All In This Together’ [2017]. Het is gezien de veertien “externe” bijdragen (incl. een van zoon Jon Trout), buiten de studio line-up (Sammy Avila: keys, Michael Leasure: drums & Johnny Griparic: bas), al een héél bijzonder album. Dat Trout veel vrienden heeft bewees hij op zijn album ‘Full Circle’ [2006]. “Het nieuwe album zou” (dixit Trout) “eigenlijk ‘Full Circle Volume 2’ gaan heten, maar ik wilde een positieve titel in deze gekke tijden...”. Provogue #21 van Walter Trout heet ‘Survivor Blues’ en komt deze maand in januari uit. Het is o.w.v. de titel (Trout’s vrouw Marie koos de titel) opzich al een bijzonder album, omdat de muzikanten die de nummers opnamen, het zelf al fysiek heel zwaar gehad hebben en hun individuele gevechten tegen hun ziekte “overleefden”. Walter Trout zelf in 2014 (lever aandoening), bassist Johnny Griparic haalde het net en zijn drummer Michael Leasure herstelt momenteel nog van een ingreep. ‘Survivor Blues’ is daarnaast ook bijzonder omdat het hulde brengt aan blues mannen (sommigen al overleden), die niet altijd de aandacht kregen die ze verdienden. De titel van de opener, de slow blues ”Me, My Guitar and the Blues”, komt uit een nummer van Chicago Blues man Jimmy Dawkins (1936-2013) die in de laatste strofe van het gelijknamige nummer (album) uit 1997 zingt: “Since you left me, all I left is me, my guitar and the blues…”. In Sunnyland Slim’s (1906-1995) ”Be Careful How You Vote” benadrukt Trout het belang om zorgvuldig te stem uit te bregen in de stembus, zonder partij te kiezen. Universele thema's worden verder ook onderzocht op Otis Rush’s (1934-2018) uitdagende ”It Takes Time” en Luther Johnson’s funky ”Woman Don’t Lie”, waarop Trout samen met Sugaray Rayford zingt. Wie ook op dit album niet mag ontbreken is zijn mentor (Trout noemt hem zijn “surrogaat” vader), de godvader van de Britse blues, de dit jaar al zesentachtig jarige en nog altijd tourende, John Mayall. Van hem koos Trout ”Nature’s Disappearing”, uit Mayall’s ‘USA Union’ [1970] album. Het nummer (over ecologie en pollutie) is nu nog actueler dan vijftig jaar geleden. In ”Goin’ Down to the River” van Fred McDowell (1906-1972) maakt de ex-gitarist van de The Doors, gastgitarist Robby Krieger van wie de studio is waar de opnames gebeurden, het allemaal heel bijzonder. Proud kon Krieger overhalen om op het nummer op slide gitaar en heel Muddy Waters-achtig, mee te spelen. Voor ”Please Love Me” vond Proud zijn inspiratie bij BB King (1925-2015), een nummer dat in 1953 als single uitgebracht werd. Van de overige nummers valt Hound Dog Taylor’s (1915-1975) ”Sadie” op door de manier waarop Trout het nummer opbouwt met een oplopende gitaarlijn, ondersteunt door het orgel van Skip Edwards, terwijl zijn tweede solo de deal afdekt. De slow blues ”Something Inside of Me” is een wat minder bekend nummer van Elmore James (1918-1963) en Marshall E. Sehorn uit zijn gelijknamige album uit 1968 en ”Out of Bad Luck”, een Magic Sam (1937-1969) nummer uit 1966. ‘Survivor Blues’ sluit af met een J.B. Lenoir’s (1929-1967) nummer ”God’s Word”, waarin Trout nog een maal diep graaft voor een laatste, uitgebreide definiërende solo. Op zijn nieuwe Provogue release ‘Survivor Blues’ verrast Walter Trout opnieuw in de manier waarop hij conceptueel dingen aanpakt en ziet. ‘Survivor Blues’ vat zowel de vechtlust van de muzikanten die de nummers opnamen, als de drang naar het zoeken en opnieuw in de aandacht brengen van wat de naoorlogse bluesmastesr ons nagelaten hebben, samen. Walter Trout bewijst, wat voor velen al lang niet meer moet, zijn unieke positie in de blues- en rockwereld van vandaag. “ On his new Provogue release 'Survivor Blues' Walter Trout surprises again in the way he sees things conceptually. 'Survivor Blues' captures both the fighting spirit of the musicians who record the songs, and the urge to search and bring back to the attention of what the post-war bluesmastesr left us, together. Walter Trout proves, which for many is no longer necessary, his unique position in the blues and rock world of today… “ - esc for www.rootstime.be Eric Schuurmans
Album track list: Album line-up: Discography WALTER TROUT (BAND / & the FREE RASCALS): |
||||||||
|
||||||||
.jpg)
